Ongeveer 4 maanden geleden is Stine overleden en werd Kobus de enige hond in huis. Daar zijn we ondertussen allebei aan gewend. Ik weet dat Kobus graag contact met andere honden heeft. Ik zie het bijna dagelijks als we honden tegenkomen en hoe graag hij zijn hondenvriendjes ziet.
Is dat de reden om er een tweede hond bij te nemen?
Of zijn er andere dingen die meespelen?
Ik denk dat de vraag of ik er zelf weer aan toe ben om mijn huis en mijn hart weer open te stellen, voor een nieuwe hond in mijn leven, hier ook een rol in speelt.
Wat ik weet
Ik weet dat ik Stine niet tekort doe door voor een nieuwe hond te kiezen.
Ik weet dat mijn herinneringen en mijn liefde voor haar hierdoor niet veranderen.
Ook weet ik dat het dan ook weer wennen wordt. Wennen aan de nieuwe hond, voor mij en voor Kobus. Wennen aan het verdelen van de aandacht. Een nieuwe normaal creëren met z’n drieën. Allemaal prima en mooi maar ben ik er al aan toe?
Of werkt het nog heel anders?
Vallen alle vragen van mijn verstand weg op het moment dat ‘de juiste hond’ op ons pad komt? En kan ik ervoor openstaan om die tegen te komen, kennis te gaan maken, en te voelen dat we goed bij elkaar passen?
Dat gevoel is op een fijne manier ook spannend.
Wat me opvalt.
Grappig om te merken dat hoe ik verschillende zaken probeer te beredeneren en daar op sommige momenten waarde aan hecht.
Terwijl als ik naar mijn gevoel kijk, alles al goed is.
Op dit moment is alles ok.
Met Stine in herinnering, mooie momenten waar ik met liefde aan terugdenk.
Met een open blik en alle ruimte om een tweede hond te verwelkomen.
Hoe ga jij hiermee om?
Luister je vooral naar je hoofd of naar je hart?
Als je het met me wilt delen, ik lees het graag.
