Bij alle trainingen die ik verzorg, kijken we samen naar de hondentaal van de aanwezige honden. Honden communiceren voortdurend met hun lichaamstaal. Zowel naar elkaar als naar de mensen in hun omgeving. Als honden onderling communiceren gaat dat vaak razendsnel, wij kunnen bijna niet volgen wat ze elkaar allemaal ‘vertellen’. Door goed te kijken en te beschrijven wat we feitelijk zien (dus niet door in te vullen wat de hond denkt of voelt), kunnen we ons begrip van de hondentaal ontwikkelen.

Een voorbeeld:

Ik vraag: “Wat zie je aan je hond?”

De cursist zegt: “Hij zit te gapen.”

Ik: “Waarom denk jij dat hij dat doet?”

Cursist: “Hij is kennelijk een beetje moe…”

Ik: “Ik denk dat hij het spannend vindt om hier te zijn.”

Vervolgens vertel ik meer over de signalen die honden vertonen om anderen te vertellen dat ze spanning ervaren. Op die manier leer je je hond beter begrijpen, en dat draagt bij aan een betere band met je hond. Het is voor je hond heel prettig als hij zich begrepen voelt. Wanneer je hond je laat zien dat hij iets spannend vindt, kan je hem daarbij begeleiden. Dat zorgt er ook voor dat je hond je meer gaat vertrouwen.

Het begint met kijken, kijken en kijken. Kijk naar je hond als hij mensen ontmoet, als hij andere honden ontmoet, als hij voor het eerst op een onbekende plek komt.

Kijken alleen is niet genoeg. Om de taal van honden goed te verstaan, ontkom je er niet aan je erin te verdiepen. Een boekje met heldere uitleg over de hondentaal is “Kalmerende Signalen” geschreven door Turid Rugaas.

Door de grote variëteit in hondenrassen, zijn er naast de verschillende formaten, diverse soorten staarten, oren en vachten waardoor de hondentaal ingewikkelder wordt.

Sommige honden kunnen moeite hebben met bepaalde rassen. Zo heeft mijn hond Stine wat moeite met honden met korte rimpelsnuiten. Zij heeft die in haar eerste levensjaar waarschijnlijk nooit gezien.

Als we op straat een hond met een rimpelsnuit tegenkwamen, dacht zij dat die hond zijn neus optrok en de rimpels ‘bewust’ vormde.

Wat natuurlijk niet zo is, want dat koppie ziet er altijd zo uit. Dan is er dus sprake van miscommunicatie. Ik heb Stine hierbij begeleidt, en tegenwoordig is het geen punt meer.

Het moment dat cursisten zelf gaan benoemen wat ze hun hond zien doen, waaruit blijkt dat ze begrijpen wat hun hond precies vertelt, vind ik geweldig. Door mijn werk geniet ik regelmatig van de prachtige hondentaal.

1