Honden en hun gedrag; dat fascineert mij.
Soms kom ik ook bij mensen gedrag tegen dat mij net zo boeit.
Het viel me op:
“Ik weet het wel…maar ik doe het niet.”
en
“Ik weet allang hoe dat moet, maar ik doe het toch op mijn manier.”
En van mij mag dat allemaal, ik vind het prima als iemand zijn of haar eigen keuzes maakt. Vooral als het alleen om die persoon gaat, helemaal goed!
Maar: als het om de interactie en samenwerking met honden gaat, vind ik er wel iets van.
Weten
Als je zo goed ‘weet’ hoe je jouw hond bij je roept als hij bij je moet komen, waarom doe je dat dan niet op die manier?
In plaats daarvan hoor ik op een hele lieve en vriendelijke toon: “Kom, kom maar, Bello, schatje, kom maar bij mij…”
Ondertussen blijft Bello natuurlijk heerlijk snuffelen, hij heeft heus wel gehoord dat je iets tegen hem zei. Maar daar hoeft hij niet op te reageren. Hij ‘weet’ dat je nog een aantal keer vraagt of hij die kant op wil komen, als het uitkomt…
Doen?
Als je precies weet hoe het werkt, waarom doe je dat dan niet op het moment dat je hem roept?
Een van mijn cursisten gaf het oprechte antwoord:
“Ik wil dat mijn hond mij lief vindt.”
En dat begrijp ik. Ik wil ook dat mijn honden mij lief vinden.
Daarnaast wil ik graag dat mijn honden naar me luisteren.
Ik denk dat het eerlijk is naar (mijn) honden toe om duidelijk te communiceren en helder te zijn. Dat gaat over ‘leiding en sturing geven’ zodat zij makkelijk kunnen volgen.
Dat is niet in de plaats van het lief vinden, dat lief vinden staat daar naast.
Het duidelijk communiceren draagt in mijn ogen bij aan de band die ik met mijn honden heb.
Als je denkt dat het nodig is om zo ‘lief’ te moeten klinken om iets gedaan te krijgen, heeft dat niks met helder en duidelijk zijn te maken.
En dat is dan ook precies wat je van je hond terug krijgt.
Wil je de leider zijn die jouw hond nodig heeft?
Zodat je de reactie krijgt die je vraagt.
Ik kom graag met je in gesprek.
