Zijn we niet allemaal op zoek?
Naar geluk en mooie momenten.
Zijn honden ook naar dat soort momenten op zoek?
Of worden zij gelukkig van het proces zelf?
Als ik kijk naar de honden die met zoekwerk aan de slag zijn, is dat precies wat ik vaak zie.
Honden willen graag samenwerken met hun mensen.
Zoekacties uitvoeren en die ene speciale geurbron terugvinden.
Natuurlijk levert het behalen van het doel hun een lekkere beloning op, maar gaat het de hond daar wel om?
Ik zie juist dat het veel honden om de activiteit zelf gaat. Het enthousiasme waarmee ze naar de trainingen komen, de verwachting dat ze ‘aan het werk’ mogen, de gretigheid waarmee ze starten, dat vertelt me dat ze van de acties zelf genieten.
Kan ik ook zo van een proces genieten als honden?
Kan ik me zo verliezen in een activiteit dat het doel minder belangrijk is, maar dat het om de stappen ernaar toe gaat?
Afgelopen week heb ik dat ervaren tijdens het abstract schilderen.
Ik had een helder idee van wat ik op mijn doek wilde.
Ik merkte dat mijn idee mijn actie om te starten in de weg stond.
Vervolgens heb ik het idee losgelaten en ben ik gaan voelen en kijken wat er ontstond.
Het paste beter dan het plan wat ik vooraf had.
Het voelde beter dan het eerdere idee.
Vraag me niet wat het wordt? Want dat weet ik op dit moment nog niet.
Ik ben lekker bezig en geniet van het proces.
Het gaat om het doen, het voelen, het zijn.
En dat is waar honden, volgens mij, meesters in zijn.
Ik hoop nog veel waardevolle lessen van de honden in mijn leven te mogen leren.
Herken jij dit?
Kan jij een idee makkelijk loslaten of aanpassen?
Geniet jij van de stappen zonder dat het doel helder is?
Wat heb jij van je hond(en) geleerd?