Ik houd van honden,
ben gek op honden.
Ruim 8 jaar samen met Stine,
Kobus kwam 6 jaar geleden bij ons.
Samen,
mijn roedel.
Dan doet een afscheid pijn,
logisch,
ik weet het hoort erbij.
Het alternatief:
geen honden in mijn leven.
Dat wil ik niet.
Dus hoort het erbij,
afscheid nemen,
Stine laten gaan.
De keuze was eenvoudig,
ze had pijn,
medisch geen oplossing,
dan houdt het op.
Ik kon ervoor zorgen,
dat de pijn ophield,
dus dat deed ik.
Nu,
is het stil
en leger in huis,
ook Kobus vindt het gek.
Nu,
is het lastig,
het besef,
dat we niet compleet zijn.
Er komt vast een nieuwe normaal,
samen met Kobus,
een nieuw ritme,
andere gewoontes.
Het zal wennen,
zonder Stine,
zoals het ook wende,
zonder de honden
die haar voorgingen.
Maar,
nu nog niet,
nu,
nog even niet.
Nu,
wil ik,
extra aan haar denken,
herinneren.
De mooie momenten,
hoe ze was,
wie ze was,
hoe we samen waren.
Bewust stilstaan,
nu,
vandaag,
en morgen misschien,
even stilstaan,
bij Stine.
En
dan
stap voor stap
verder…
