Ik weet nog goed dat ik voor het allereerst hoorde dat je samen met je hond kunt speuren. Ik dacht meteen: Dat wil ik ook!
En natuurlijk wilde ik er alles van weten: dat je iemand die weggelopen is, samen met je hond terug gaat vinden aan de hand van het geurspoor van die persoon. Dat je hond een speurtuig draagt en dat je een lange lijn gebruikt van 5 of 10 meter afhankelijk van waar je gaat speuren.
Op dat moment had ik geen hond, maar ik nam me gelijk voor: met de volgende hond ga ik speuren.
Stine kwam kort daarna in mijn leven, en zodra we een beetje aan elkaar gewend waren, gingen we speuren.
Ik weet nog precies hoe het allereerste spoortje dat Stine uitwerkte ging.
Stap voor stap ontwikkelden wij ons als speurteam.
Al snel reden we het hele land door om speurtrainingen te volgen en gingen we op speurvakanties in Frankrijk.
Ik had het speur virus goed te pakken.
Ik gun anderen ook deze speurervaring. De stap om een opleiding tot speurinstructeur te volgen was zo gezet.
En ondertussen verzorg ik al jarenlang met heel veel plezier mijn speurtrainingen.
Wat vind ik dan zo tof?
Ik geniet enorm van de mooie samenwerkingen tussen mens en hond.
Hoe anders mensen naar hun viervoeter gaan kijken omdat die iets geweldigs kan.
Hoe trots de begeleider op zijn maatje is, na een behoorlijk uitdagend spoor.
De tevreden hondenkoppies aan het eind van een heerlijke training.
Hoe een hond die op allerlei prikkels in de omgeving reageert, zich geen seconde af laat leiden als hij een spoor uitwerkt.
De ontwikkeling die een hond doorloopt die zich het speuren eigen maakt.
Dat en nog veel meer vind ik helemaal geweldig!
Ik raak dit virus dus niet meer kwijt.
Ondertussen ben ik anderen ook aan het besmetten.
Neem het me maar niet kwalijk, ik kan niet anders dan van speuren genieten en dat met anderen delen.
