Toen ze gevraagd werd om de olifant te beschrijven, zei de een: “Het is een groot, ruw ding, zo groot als een tapijt”. Een ander, die de slurf had aangeraakt, zei: “Het is een rechte en holle pijp.” Degene die een poot had onderzocht zei: “Het is krachtig en stevig, zoals een pilaar.”
Ieder van hen had op de tast een gedeelte van de olifant onderzocht. Geen van hen had een juist beeld van het gehele lichaam gekregen. Ze vormden zich allemaal een eigen beeld van het geheel, maar die voorstellingen waren onjuist.
Ik kreeg ineens het idee om dit verhaal, dat zijn bron heeft in de soefie-traditie, te houden naast onze manier van met honden omgaan. Wij kunnen onze honden gelukkig waarnemen en zien wat ze met hun hondentaal vertellen.
Als ik met speurtrainingen bezig ben, kijk ik natuurlijk ook door een bepaalde bril naar de honden. Hoe ze met geurbeleving omgaan, op welke hoogte ze hun neus hebben of het gemak waarmee ze een spoor uitwerken. Daarbij blijf ik naar de hele hond kijken: Vindt deze hond het leuk om met geur te werken? Hoe spannend vindt de hond een bepaalde situatie? Heeft de hond water nodig? Om maar enkele voorbeelden te noemen.
Door het volgen van trainingen op het vlak van balans en coördinatie leer ik op een voor mij nieuwe manier naar de bewegingen van honden kijken. Daardoor haal ik informatie uit de bewegingen die honden maken die ik eerder niet opgemerkt zou hebben. Daar word ik wijzer van, omdat ik de hond, in het algemeen en sommige honden in het bijzonder, beter leer kennen.
Alle eerdere trainingen en ervaringen maken mij tot de persoon die ik ben, en bepalen mede hoe ik naar de honden om me heen kijk. En wat ik waarneem. Het feit dat ik iets zie, wil niet zeggen dat ik waarneem wat er getoond wordt.
Ik blijf me ervan bewust dat alle informatie die ik waarneem NIET de hele hond in beeld laat zien. Iedere hond is meer dan dat.
Wat komt er dan verder bij kijken? Ik denk dat het vertrouwen op mijn eigen intuïtie en gevoel ook in de omgang met honden belangrijk is. Soms zijn dat dingen die niet goed te benoemen zijn, dat vind ik niet erg. Ik luister ernaar en pas daar mijn omgang met de hond op aan.
Ook met die toevoeging heb ik niet de illusie dat ik de hele hond in beeld heb. Er is voor mij vast nog meer ‘hond’ te ontdekken en daar ga ik graag mee door!
Bronvermelding: ‘De Hele Olifant in Beeld’ (2007) door Marja de Vries